Alaala ng Kahapon



Galing ako sa burol ng kasamahan namin sa Lecom Ministry. Espesyal sa akin si ate. Mabait sya. Napakalambing. Noong panahon na wala pang outbreak ng Corona Virus, sa tuwing magkikita kami sa Parokya hindi maaaring hindi ko sya yayakapin at kiss sa pisngi. Laging may ngiti sa kanyang mga labi sa tuwing makakasalubong mo sya kahit saang lugar.

Habang homily ng aming Kura sa kanyang burol, napatitig ako sa kanyang larawan. Labis ang kirot sa aking puso. Naalala ko noong huli ko syang makita ay pina-bless namin ang urn ng kanyang anak, 2 buwan at kalahati bago ang araw na ito. Payat si ate nung panahon na iyon. Malungkot ang kanyang mga mata. Hindi ako sanay na makita sya ng ganoon. Kahit pandemic noon niyakap ko sya. Bago kami magpaalamanan ay binulungan ko sya ng "palakas ka ate, i love you", kahit sa messenger namin ay sinasabihan ko sya nito.

Habang ako ay nakatitig sa kanyang larawan, ang tanging naiisip ko lamang ay yung mga moments na magksama kami mag-serve tuwing Miyerkules, naalala ko na kabisado nya ang Novena ng Ina ng Laging Saklolo. Ang ngiti nya habang nagsasabi sya ng "peace be with you". Kasabay nun naisip ko..... "ilan taon na nga ba ako?, ilan taon na nga ba si ate ngayon?. ilang taon pa ba bago ako umabot sa edad nya sa ngayon?. Sapat na ba ang mga experiences ko to face death at the right time?". Sa pagkakataong ito, naisip kong maging masaya. Makasama ang mga taong mahal ko at pinahahalagahan ako. No to stress! Maging tunay na masaya sa piling ng mga tunay na nagmamahal sa iyo. 

Maaga pa.... may oras pa... may panahon pa.

Today is a new day. I will turn my back to those people who knows nothing but to make you feel unhappy and unwanted. Focus. Live well. Be happy.






     

Mga Komento

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

Bangkang Papel sa Dagat na Apoy

Since my dad had a stroke its a non-stop FPJ DVD galore in our home... One of our neighbor lend us a DVD with 10-in-1 CD. One of which that caught my attention is the title "Bangkang Papel sa Dagat na Apoy". Dont worry I am not gonna story-tell here.... well not much hohoho!!! Sobrang nakakainis yung mga nurses and hospitals, nabaril ng 2 beses si erap(si erap talaga bida eh) the first hospital refuses them kasi wala daw sila Emergency... granting... I think that is only a clinic. They went to the next hospital, one of his friend asks the guard "boss bka pwedeng makahiram ng wheel chair kasi yung kasama ko nabaril(he really is polite let me tell you)" then the guard sees the hospital aid he asks "Manong (i forgot the name) wheel chair daw" Manong replied whilst walking away to the hospital "Wala na eh bitbitin nyo na lang". So what choice do they have, Erap walks with them at talagang hinang hina na sya. Next scene, they seated into this b
Magbasa nang higit pa

Heto na naman

Imahe
    Heto  na naman ako...     Matatapos na naman ang taon na walang nangyari. Isang gabi, tinignan ko kung anong oras na ba... 9:30 ng gabi na pala... Napakabilis ng oras, parang wala pa akong nagagawa nung araw na iyon heto at gabi na. Nalungkot na naman ako.      Dumaan pa ang ilan pang mga araw... Natapos na ang Pasko... Ilang araw na lamang at Bagong Taon na. Heto at walang ganap pa rin sa buhay ko. Matagal na akong sumuko sa paghihintay, pero kung bakit ba naman sa tuwing malapit na ang bagong taon eh nag-sesenti ako.... Ayoko ng umasa. Gusto kong mawala na sa akin ang ganitong pakiramdaman. Gusto ko nang maging malaya. Malayang mag-isa at wala ng inaasahan.     Paano ba?     Hanggang kailan ba?     Heto na naman ako...     Malungkot.     
Magbasa nang higit pa

Paminsang minsanang alaala

Naghahanap ako ng marker.... ang ganda kasi nung quote for todays daily bread. Pagbukas ko ng drawer may lalagyan ng alahas sa tabi. Di ko maalala laman nito kaya binuksan ko... lumang kwintas na di naman tunay... isang plastic na may pendant sa loob at papel na tiniklop ng maliit. Isa syang piraso ng stick note, maliit lang... isa itong note sa iniwan mo sken para pag uwi ko makita ko sa tapat ng tv natin. Naisip na naman kita... mga alaalang nagmamahalan pa tayo. Bakit ganon? Sa tuwing maaalala kita yung magagandang alaala na unang kong makikita... nandung naalala ko na naman kung gaano kita kamahal. Bibihira ung mauunang magalit ako. Mahirap lumimot. Alam ko yun dahil after 17 years naalala ko pa rin ang bawat yakap mo, ang ngiti mo, ang kislap ng mga mata mo, kahit ang pabango mo naiiwan sa alaala ko. Posible pala yun... hindi ko man naaamoy pero alam ng alaala ko ang amoy na yun. Gaano ba kahirap lumimot? Mahirap. Alam ko yun dahil hindi ka nawawala sa puso ko. Gusto ko naman
Magbasa nang higit pa